Μαμά, πες μου εκείνο το παραμύθι…ξέρεις ποιο, εκείνο όταν με γέννησες!

Μαμά, πες μου εκείνο το παραμύθι, που λέει πώς με έφερες στον κόσμο! Μπαμπά, πες μου πώς ένιωσες, φοβήθηκες εκείνες τις ώρες που ήσουν μόνος περιμένοντας τη μαμά να με γεννήσει; Μίλα μου για τη χαρά σου…Κι όταν με είδες για πρώτη φορά, έμοιαζα καθόλου με αυτό που ονειρευόσουν; Μίλα μου, πες μου ξανά και ξανά, δεν πειράζει που τα ξέρω όλα απ΄έξω…διότι όπως λένε η ανάμνηση είναι μια μαγική άμαξα που μας πάει πίσω στον χρόνο και ξαναζούμε την ίδια στιγμή και, δίχως αμφιβολία, είναι σα να μοιραζόμαστε την ευτυχία μας με τους αγαπημένους μας.

Κάθε παιδί, σε κάποια στιγμή της παιδικής του ηλικίας, αισθάνεται την επιθυμία, την περιέργεια να μάθει πως ήταν η γέννησή του. Μερικές φορές, είναι οι γονείς, ακόμη και οι παππούδες, που διηγούνται αυτή τη μαγική ιστορία, αφήνοντας πίσω την ιατρική πλευρά, ή την τραυματική εμπειρία των πολλών τοκετών, για να επικεντρωθούν στο συναίσθημα και μόνο στο συναίσθημα, σε αυτόν τον κατακλυσμό από συγκινήσεις, αισθήματα και βιώματα, στην αρχή μιας ζωής στεφανωμένης από μαγικά λόγια και συμβολισμούς που θα δώσουν στο παιδί την ταυτότητά του, μια σημαντική καταγωγή, μια αναφορά.

«Η γέννηση δεν είναι ενέργεια, ούτε πράξη, είναι μια διεργασία».
-Erich Fromm-

Αυτές οι ιστορίες, που εμβαθύνουν στον οικογενειακό πυρήνα μας καθορίζουν ως προσωπικότητες. Το να γνωρίζουμε «τι συνέβη όταν γεννηθήκαμε», ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες που σημάδεψαν εκείνη την ημέρα, να οραματιστούμε τους γονείς μας να μας κρατούν στα χέρια τους για πρώτη φορά είναι κάτι που μας ορίζει, μας τοποθετεί σε ένα πλαίσιο, σημαδεύει την καταγωγή μας, ο πρώτος δείκτης της ζωής μας. διότι υπάρχει κάτι που κανείς δεν έχει έως τώρα καταφέρει, να ανακαλέσει στη μνήμη του τη στιγμή της γέννησής του.

Ο Πλάτων ανέφερε στα κείμενά του ότι η πράξη της γέννησης υποδηλώνει και την αρχή της «λήθης». Σύμφωνα με τον σοφό Αθηναίο φιλόσοφο, όταν η ψυχή βρίσκεται εγκλωβισμένη στο σώμα και στον αισθητό κόσμο, χάνουμε ένα τεράστιο σύμπαν σοφίας που μας κληροδοτήθηκε από την αρχή του κόσμου, με κάποιον πρωτόγονο τρόπο. Πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε και πάλι για «να θυμηθούμε» αυτό που κάποτε γνωρίζαμε, μία γνώση που κάποτε είχαμε κατακτήσει.

Η πλατωνική θεωρία περί ανάμνησης έχει πολλές κι ενδιαφέρουσες αποχρώσεις και γίνεται ακόμη πιο απαστράπτουσα εάν αναρωτηθούμε, για παράδειγμα, τι μορφή ενστικτώδους, αταβιστικής και πρωτόγονης γνώσης ή σοφίας μπορεί να έχουν τα έμβρυα όταν βρίσκονται σε αυτό το υγρό περιβάλλον, τη γαλήνια και ήρεμη μήτρα…

Αναγνωρίζουμε τα πρόσωπα ήδη πριν τη γέννησή μας.

Πριν έρθει σε αυτόν τον κόσμο, το έμβρυο γνωρίζει ότι ανήκει στον κόσμο των ανθρώπων. Μέσα στον εγκέφαλό του, τον μικροσκοπικό, τρυφερό και ανώριμο εγκέφαλο, βρίσκεται το σύμπαν των ενστίκτων, πάλλεται δυνατά μέσα στα εγκεφαλικά κύτταρα και στα γονίδια, όπου είναι καταγεγραμμένο το είναι μας, όλα αυτά, τα οποία μας είναι απαραίτητα. Στο σημείο εκείνο, όπου αυτό το μωράκι, που δεν έχει δει ακόμη τίποτε από τον εξωτερικό κόσμο, δεν έχει δει ποτέ ένα πρόσωπο απέναντί του μπορεί να αναγνωρίσει και να αντιδράσει βλέποντας ένα πρόσωπο.

Τον προηγούμενο Ιούνιο, το Πανεπιστήμιο του Lancaster, στον Ηνωμένο Βασίλειο, δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα μελέτη στο περιοδικό «Current Biology». Η μελέτη αυτή ανέλυε τον τρόπο που τα έμβρυα, σε ηλικία των 34 εβδομάδων, ανταποκρίνονται σε, αποκλειστικά, ανθρώπινες σκιές. Οι ερευνητές φώτισαν τα τοιχώματα της μήτρας για να ανακαλύψουν τον τρόπο που τα έμβρυα έστρεφαν το κεφαλάκι τους παρακολουθώντας εικόνες που είχαν τη μορφή του προσώπου. Τα υπόλοιπα ερεθίσματα, οι υπόλοιπες μορφές δεν τους προξενούσαν κανένα ενδιαφέρον!

Αυτά τα πειράματα έδειξαν δύο απίστευτα πράγματα. Το πρώτο είναι ότι το έμβρυο μεταξύ 33 και 34 εβδομάδων έχει την ικανότητα να αφομοιώνει αισθητηριακές εμπειρίες και να τις ταξινομεί. Το δεύτερο ακόμη πιο εντυπωσιακό εύρημα είναι ότι είμαστε προγραμματισμένοι να συνδέουμε τις εμπειρίες μας με το είδος μας. Δεν χρειαζόμαστε καμία μεταγεννητική εμπειρία για να μάθουμε, για παράδειγμα, πώς είναι η μαμά κι ο μπαμπάς. Το μωρό, εννοείται, ότι δεν αναγνωρίζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου, αλλά «αναγνωρίζει», ή «θυμάται» (όπως λέει και ο Πλάτων) ποια μορφή και ποιες αναλογίες έχουν εκείνοι, οι όμοιοί του.

Τι θυμάμαι την ώρα της γέννησής μου;

Δεν θυμόμαστε τίποτα από τη γέννησή μας. Είναι μια θάλασσα χαμένη στο βάθος του χρόνου, μια σήραγγα που σβήνει στις σπείρες ενός νεογέννητου εγκέφαλου που δεν έχει ακόμη διαμορφώσει έναν ώριμο προμετωπιαίο φλοιό. Έτσι, αυτή η ανάμνηση είναι ασαφής, για να μην πούμε ανύπαρκτη, διότι ο εγκέφαλος ενός νεογέννητου διαθέτει έναν μη λειτουργικό ιππόκαμπο. Αυτή η δομή που καθορίζει ποιες ασθητηριακές πληροφορίες θα «μεταφερθούν» στη «μακροπρόθεσμη μνήμη» δεν είναι ακόμη ενεργή και ούτε θα είναι για τα επόμενα 3 χρόνια, μέχρι το παιδάκι να αρχίσει να συγκεντρώνει σημαντικές αναμνήσεις.

«Γιορτάζουμε δύο φορές τα γενέθλιά μας. Την ημέρα που γεννιόμαστε και την ημέρα που ανακαλύπτουμε τη συνείδησή μας».
-Maharishi Mahesh-

Ωστόσο, οι ψυχολόγοι ανακάλυψαν ότι τα μωρά που είναι 3 -6 μηνών κρατάνε ένα είδος αναμνήσεων για πολύ καιρό: είναι σιωπηρές ή ασυνείδητες αναμνήσεις, οι οποίες αποθηκεύονται στην παρεγκεφαλίδα και τους επιτρέπουν, για παράδειγμα, να συσχετίζουν τα συναισθήματα ζεστασιάς και ασφάλειας που εντοπίζουν στη φωνή της μητέρας. Είναι εντυπώσεις που σχετίζονται με ένστικτο, με αυτή τη λανθάνουσα φήμη του εγκεφάλου μας που μας ενθαρρύνει, που μας ωθεί να έρθουμε σε επαφή με τα δικά μας συναισθήματα, με ό,τι είναι ζωτικό για μας.

Εν κατακλείδι, μπορεί να πει κανείς ότι κανένας από εμάς δεν θυμάται τη γέννησή του. Δεν γνωρίζουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μας κατέκλυσαν ξαφνικά όταν επικοινωνήσαμε με τον έξω κόσμο γεμάτο σχήματα, χρώματα και ήχους. Ίσως μας φάνηκαν απειλητικά όλα αυτά, ή να νιώσαμε πανικό. Ίσως και αυτός ο φόβος να εξαφανίστηκε αμέσως, ακριβώς όταν μας απίθωσαν στο ζεστό, τρυφερό και αγαπημένο στήθος της μητέρας.

Και επειδή δεν έχουμε αναμνήσεις που να αφορούν την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τις απαρχές της ύπαρξής μας, ρωτάμε την οικογένειά μας, ζητάμε τη δική τους διήγηση. Αναζητούμε έναν τρόπο να σχετιστούμε με εκείνη την ιστορία που είναι γεμάτη λεπτομέρειες μαγείας, που κάθε πατέρας και κάθε μητέρα κληροδοτούν κάποια στιγμή στα παιδιά τους, με απέραντη λατρεία, αφοσίωση, νοσταλγία και τρυφερότητα …

Κείμενο –Απόδοση Λ.Τ.

share24.gr / Spirit Alive

Για περισσότερα νέα σχετικά με Ψυχολογία & Αυτοβελτίωση κάντε like στην σελίδα στο facebook

Κάθε αναδημοσίευση ολική η μερική σε άλλο ιστότοπο θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας και σύνδεσμο (link) στο άρθρο, καθώς και στη σελίδα Spirit Alive στο facebook επίσης με ενεργό σύνδεσμο. Σε κάθε άλλη περίπτωση η αναδημοσίευση απαγορεύεται. Κάθε αναδημοσίευση σε έντυπο μέσο απαγορεύεται.