Πως Μια Βόλτα Στη Φύση Αλλάζει τη Σκέψη Μας

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Πως Μια Βόλτα Στη Φύση Αλλάζει τη Σκέψη Μας 9,859 Προβολές

Μια βόλτα στο πάρκο μπορεί να καταπραΰνει το μυαλό και να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου με τρόπο που να βελτιώνει την ψυχική μας υγεία, σύμφωνα με μια νέα ενδιαφέρουσα μελέτη γύρω από τις ψυχολογικές επιπτώσεις που επηρεάζουν τον εγκέφαλο από έναν περίπατο στη φύση.

Οι περισσότεροι από εμάς ζούμε σε αστικά κέντρα και ξοδεύουμε πολύ λιγότερο χρόνο για να εξορμήσουμε στη φύση, απ’ ό,τι συνήθιζαν οι άνθρωποι να κάνουν τις προηγούμενες γενιές.

Επιπλέον οι κάτοικοι των πόλεων έχουν επίσης υψηλότερο κίνδυνο να παρουσιάσουν άγχος, κατάθλιψη και άλλες ψυχικές ασθένειες σε σύγκριση με τους κατοίκους της υπαίθρου , όπως δείχνουν παρόμοιες μελέτες.

Σύμφωνα με το δείγμα της έρευνας, τα παραπάνω φαίνεται να συνδέονται σε κάποιον βαθμό. Διάφορες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι οι κάτοικοι των αστικών κέντρων χωρίς πρόσβαση σε χώρους πρασίνου εμφανίζουν συχνότερα ψυχολογικά προβλήματα απ’ ό,τι οι άνθρωποι που ζουν κοντά σε πάρκα και αυτούς που κάνουν συχνά εκδρομές σε φυσικά περιβάλλοντα στην ύπαιθρο. Το φυσικό περιβάλλον φαίνεται να μειώνει τα επίπεδα των ορμονών που προκαλούν στρες.

Αλλά το πως ακριβώς μια επίσκεψη σε ένα πάρκο ή στην ύπαιθρο μπορεί να αλλάζει τη διάθεση, υπήρξε αίνιγμα μέχρι σήμερα. Μήπως η δραστηριότητα στη φύση αλλάζει πράγματι το μυαλό μας με τρόπο τέτοιο που επηρεάζει τη συναισθηματική μας υγεία;

Η πιθανότητα αυτή κέντρισε το ενδιαφέρον του Gregory Bratman, ενός μεταπτυχιακού φοιτητή στο Διεπιστημονικό Πρόγραμμα Emmett του τμήματος Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, ο οποίος είχε μελετήσει τις ψυχολογικές επιπτώσεις της αστικής ζωής. Σε μια προηγούμενη μελέτη που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα, ο ίδιος και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι οι εθελοντές που έκαναν καθημερινά περίπατο σε ένα καταπράσινο μέρος της πανεπιστημιούπολης του Στάνφορντ ήταν πιο συγκεντρωμένοι και πιο ευδιάθετοι στην μέρα τους από ό, τι οι εθελοντές που πέρασαν το ίδιο χρονικό διάστημα στο πολύβουο κέντρο της πόλης.

Έτσι στη νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, ο κ Bratman και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να μελετήσουν πιο διεξοδικά την επίδραση που θα μπορούσε να έχει μια βόλτα στην ψυχολογική κατάσταση κάποιου.

Η μελαγχολία, η οποία είναι γνωστή μεταξύ των γνωστικών επιστημόνων ως νοσηρός συλλογισμός, είναι μια ψυχική κατάσταση γνωστή στους περισσότερους από εμάς, η οποίο μας φθείρει με τρόπο που να σκεφτόμαστε συνεχώς αρνητικά πράγματα για τους εαυτούς μας και τη ζωή μας. Αυτές οι καταστροφικές σκέψεις δεν είναι υγιείς και χρήσιμες. Μπορεί να είναι ένας πρόδρομος για την κατάθλιψη και συμβαίνει πιο συχνά στους κατοίκους των πόλεων σε σχέση με τους ανθρώπους που ζουν εκτός των αστικών κέντρων.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην έρευνα του Bratman και των συνεργατών του είναι πως οι συλλογισμοί επίσης συνδέονται στενά με την αυξημένη δραστηριότητα σε ένα τμήμα του εγκεφάλου που είναι γνωστό ως υπογονάτια περιοχή του προμετωπιαίου φλοιού.

Οι ερευνητές σκεφθήκαν πως αν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τη δραστηριότητα στο μέρος αυτό του εγκεφάλου πριν και μετά την επίσκεψή τους στη φύση, θα είχαν μια καλύτερη οπτική για το αν και σε ποιο βαθμό η φύση προκαλεί αλλαγές την λειτουργία τους εγκεφάλου των ανθρώπων.

Ο κ Bratman και οι συνεργάτες του που συγκέντρωσαν αρχικά ένα δείγμα 38 υγιών, ενήλικων κατοίκων της πόλης και τους ζήτησαν να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο για να καθορίσουν την ψυχική τους κατάσταση και το επίπεδο του νοσηρού μηρυκασμού.

Οι ερευνητές, επίσης, έλεγξαν την εγκεφαλική δραστηριότητα στο υπογονατιαίο τμήμα του προμεωπιαίου φλοιού του κάθε εθελοντή κάνοντας τομογραφίες για να ελέγξουν την παροχή αίματος του εγκεφάλου. Μεγαλύτερη ροή αίματος σε συγκεκριμένα μέρη του εγκεφάλου συνήθως σηματοδοτεί μεγαλύτερη δραστηριότητα σε αυτές τις περιοχές.

Στη συνέχεια, οι επιστήμονες επέλεξαν τυχαία τους μισούς εθελοντές και τους έβαζαν να περπατούν για 90 λεπτά κάθε μέρα μέσα στα καταπράσινα ήσυχα πάρκα του πανεπιστημίου Stanford και τους άλλους μισούς δίπλα στους πολυσύχναστους αυτοκινητόδρομους του Palo Alto. Οι εθελοντές δεν είχαν τη δυνατότητα να περπατούν με παρέα ή να ακούν μουσική, αλλά επιτρεπόταν να ακολουθούν το δικό τους ρυθμό στο περπάτημα.

Αμέσως μετά τον περίπατο, οι εθελοντές επέστρεφαν στο εργαστήριο και συμπλήρωναν εκ νέου το αρχικό ερωτηματολόγιο και επαναλάμβαναν τις τομογραφίες εγκεφάλου.

Όπως θα περίμενε κανείς, αυτοί που έκαναν περίπατο κατά μήκος της εθνικής οδού δεν είχαν ψυχολογική ηρεμία με τη ροή του αίματος στον επιγονάτιο προμετωπιαίο φλοιό τους να εξακολουθεί να είναι υψηλή και η βαθμολογία του νοσηρού μηρυκασμού να παραμένει αμετάβλητη.

Αντιθέτως οι εθελοντές που περπατούσαν κατά μήκος των ήσυχων δενδροστοιχιών στα πάρκα του πανεπιστημίου έδειξαν μια μικρή αλλά σημαντική βελτίωση της ψυχικής κατάστασής τους, σύμφωνα με τις βαθμολογίες των ερωτηματολογίων. Έδειξαν να άφησαν πίσω τις αρνητικές πτυχές της ζωής τους όσο έκαναν αυτόν τον περίπατο. Επίσης, η ροή του αίματος προς στην υπογονατιαία περιοχή του προμετωπιαίο φλοιού ήταν μικρότερη

Αυτά τα αποτελέσματα υποδεικνύουν έντονα ότι ο περίπατος σε πράσινα και ήσυχα μέρη των αστικών περιοχών μπορεί να βελτιώσει κατά πολύ τη ψυχική κατάσταση των κατοίκων της πόλης.

Όσον αφορά το πόσο πρέπει να διαρκεί η βόλτα αυτή, η ακριβής διάρκεια δεν είναι γνωστή, αλλά έως ότου αποσαφηνιστεί, ο κ. Μπράτμαν συνιστά να διαρκεί όσο μπορείτε.