Ένα αντίο δεν σημαίνει απαραίτητα μια απώλεια, ίσως είναι η απαρχή του ομορφότερου κεφαλαίου της ζωής μας!

Μοναξιά! Πόσο δύσκολο είναι να ζούμε με το βάρος αυτής της αίσθησης, της αίσθησης της μοναξιάς, βλέποντας αγαπημένα μας πρόσωπα να μας εγκαταλείπουν. Πώς μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι όταν όλοι εκείνοι που τους δείξαμε αγάπη κι εμπιστοσύνη αποξενώθηκαν, έγιναν ξαφνικά ξένοι. άγνωστοι. Παγιδευόμαστε σε μία σκέψη, πώς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φίλους, χωρίς έναν αγαπημένο σύντροφο; Πώς να συνεχίσουμε να ζούμε όταν οι άλλοι γύρω μας έχουν μια φυσιολογική ζωή, ενώ εμείς  βουλιάζουμε στη μοναξιά. Η μοναξιά είναι σαν φάρμακο, στην κατάλληλη δοσολογία είναι ευεργετικό, αλλά όταν η δοσολογία είναι υπερβολική, οδηγούμαστε σε εθισμό.

Τα δάκρια, ο φόβος, το άγχος είναι αποτέλεσμα μίας σκληρής επίγνωσης. Ποιος ξεχνά τις άγρυπνες νύχτες, γεμάτες δάκρια και τύψεις συνειδήσεως –  ξεχνιούνται αυτά; Ο φόβος ότι ποτέ δεν θα συναντήσουμε τον σωστό σύντροφο, τον κατάλληλο φίλο μάς στοιχειώνει και μας πνίγει, ιδιαίτερα εκείνες τις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Γίνεται ακόμη δυσκολότερο όταν αρχίζεις και χάνεις την αίσθηση που έχεις με τον πραγματικό κόσμο. Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι τρελαίνεσαι, νιώθεις εκτός πραγματικότητας, αιχμάλωτος, παγιδευμένος. Υπάρχουν φορές που ακόμη και η πίστη μας στον Θεό δοκιμάζεται, καθώς δεν έχουμε απάντηση στην ερώτηση «γιατί εγώ;». υπάρχουν φορές που χάνουμε την ελπίδα μας, όταν κατηγορούμε τον εαυτό μας και παραδεχόμαστε ότι φταίμε εμείς – ή κατηγορούμε όλους γύρω μας. Αυτό σημαίνει ότι φτάσαμε στον κομβικό σημείο, εκεί που αποκτούμε επίγνωση της αστάθειας της κατάστασής μας.

Ο μέχρι πρότινος υπέροχος κόσμος μας γίνεται ανούσιος, ανώφελος, η ζωή είναι ένα άσκοπο ταξίδι που πρέπει να υπομείνουμε. Εκείνη την ώρα ο υλικός κόσμος μας φαίνεται τόσο σαγηνευτικός, αστραφτερός∙ ξαφνικά μας μαγεύουν απολαύσεις κι ηδονές, όπως το ποτό, τα ναρκωτικά, το σεξ, ο τζόγος. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό δεν λειτουργεί, ότι βρισκόμαστε σε ένα μάταιο αδιέξοδο κι ότι η ψυχή μας αναζητά  μια αίσθηση, πολύ βαθύτερη από τις σωματικές απολαύσεις. Βουλιάζουμε στην απόγνωση και τότε βυθιζόμαστε σε μια βαθιά θλίψη, νιώθουμε χαμένοι, νεκροί, αποκομμένοι, ανήμποροι, ένα τίποτα και δεν έχουμε κανέναν να μας βοηθήσει.

Αλλά να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι σας∙ αυτή είναι η ιστορία του κάθε ανθρώπου. Η ζωή είναι ένα κουβάρι από βιώματα. Φανταστείτε ότι το κουβάρι αυτό ξετυλίγεται, άνθρωποι εμφανίζονται στη ζωή μας. εραστές, φίλοι, οικογένεια. Αργά  η οικογένεια χάνεται, σβήνει, οι εραστές μας εγκαταλείπουν, οι φίλοι μας προδίδουν κι εμείς παραμένουμε σιωπηλοί, ακίνητοι, νεκρωμένοι. Το κουβάρι  συνεχίζει να ξετυλίγεται, ενώ εμείς πιανόμαστε από ένα συναίσθημα για να σωθούμε, να περπατήσουμε μαζί του. Το συναίσθημα αυτό ίσως είναι θλίψη, ίσως είναι η θέληση για γνώση, η αποφασιστικότητα, η απελπισία, η απόγνωση.

Έχουμε την επιλογή να διαλέξουμε μεταξύ δύο δρόμων. Ο ένας γράφει με μεγάλα γράμματα «γιατί εγώ;», κι ο άλλος γράφει «φταίνε οι άλλοι». Ασφυκτιούμε μέσα σε ένα λάθος, κατηγορούμε τους άλλους, ακόμη κι εμάς, για λάθη υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Η θλίψη μας πνίγει, κατηγορούμε τους άλλους για τις πράξεις τους, κατηγορούμε εμάς για τις δικές μας.

Έχουμε πάρει το δεύτερο, το πιο σκοτεινό μονοπάτι, το μονοπάτι της μεταβίβασης της ενοχής. Η μοναξιά και το άγχος που νιώθουμε είναι η συνειδητοποίηση μιας πνευματικής μεταφοράς. Με απλά λόγια, καλωσορίσατε στην πιο Σκοτεινή Πλευρά της Ψυχής. Βρίσκεστε σε ένα κρύο, σκοτεινό δωμάτιο, κάπου στο πουθενά της ύπαρξής σας, χωρίς ταυτότητα, είστε ο κανένας.

Μόλις μπούμε σε αυτό το μονοπάτι της μεταφοράς, αμέσως χάνουμε την πίστη μας∙ παύουμε να πιστεύουμε σε οτιδήποτε, ούτε στον εαυτό μας, ούτε στους φίλους μας, ούτε στην οικογένειά μας. Όλοι φαίνεται πως έχουν άλλα κίνητρα, δευτερεύοντα, ακόμη κι αυτός ο Θεός, δεν υπάρχει πουθενά για μας. αισθανόμαστε έρμαια των αναγκών των άλλων κι εμείς εκείνη την ώρα ασφυκτιούμε, πεθαίνουμε και δεν αντέχουμε. Μας περνάει από το μυαλό ότι κάποιος μας τιμωρεί για κάτι, ένα προπατορικό αμάρτημα, για ένα έγκλημα που δεν έχουμε κάνει και εμείς ψάχνουμε να αναμοχλεύσουμε τα εγκλήματα της ψυχής μας, ψάχνουμε ένα έγκλημα που δεν έχει γίνει, ενώ αμφιβολίες γεμίζουν την ψυχή μας για ό,τι χάρισμα μας έδωσε ο Θεός και η λογική μας.

Σταματήστε! Αυτό ήταν, τέλος! Πρέπει να καταλάβουμε ότι εάν δεν διακόψουμε αυτό το ταξίδι στο άγνωστο, τα γεγονότα θα  μας παρασύρουν, θα μας οδηγήσουν στην καταστροφή. Αυτή η πάλη δεν οδηγεί πουθενά, μόνο σε αδιέξοδο, προσωπικό, ψυχικό, υπαρξιακό, στο επόμενο βήμα δεν μας περιμένει τίποτα, μόνο η αποδοχή, η παράδοση άνευ όρων.

Ήρθε η στιγμή! Αποδοχή σημαίνει εξάλειψη του φόβου. Η μοναξιά, η οδύνη δεν μας φθείρουν πλέον. Όταν σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ενοχές και την ευθύνη στον σύντροφο που έφυγε, στους πρώην φίλους – και νυν εχθρούς – στον ίδιο τον Θεό, τότε αλλάζουμε!

Τώρα είμαστε παραδομένοι στην ίδια μας την ψυχή έτοιμοι, να ακολουθήσουμε ένα άλλο μονοπάτι, έναν μελλοντικό δρόμο που θα μας απελευθερώσει. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι, ένα ταξίδι πεπρωμένου, σχεδιασμένο από τον δημιουργό, πριν ακόμη αυτή η μικρή μας ύπαρξη δει το φως αυτού του κόσμου.

Το σκηνικό είναι φιλοσοφικό, κινηματογραφικό, βουδιστικό – αυτή πρέπει να είναι η σκέψη μας. Αποδοχή, αφύπνιση, επαφή με την ψυχή μας. Πιστέψτε το. Έτσι συμβαίνει στους περισσότερους από εμάς. Μόλις αποδράσουμε από τη σκοτεινή πλευρά της ψυχής μας, ξαφνικά έρχεται η φώτιση, η αναλαμπή του εγώ. Ανακαλύπτουμε έναν νέο ορίζοντα της ύπαρξης μας, μια νέα αίσθηση ελπίδας, μια καινούργια αρχή στη ζωή μας, ένα βαθύτερο νόημα στο ταξίδι που ξεκινήσαμε. Το ταξίδι αυτό είναι  το ταξίδι της επιστροφής στη ζωή – η πνευματική μας αφύπνιση. Ήρθε η ώρα να χαρούμε, να γιορτάσουμε, να απολαύσουμε τα βιώματα μας.

Ξαφνικά, γεμίζουμε απαντήσεις. Ο σύντροφος που έφυγε, έφυγε διότι ήταν ανεπαρκής, όχι επειδή φταίγαμε εμείς. Καθένας επιλέγει το δικό του μονοπάτι στη ζωή, είτε το έχει σχεδιάσει, είτε όχι. Και πάλι όμως, έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξουμε. Σίγουρα είναι δυσάρεστο να μας απορρίπτει κάποιος από τη ζωή του, από το μονοπάτι του, αλλά δεν πρέπει να πεθάνουμε κιόλας, δεν ήταν στο χέρι μας να τον κρατήσαμε. Κάπου υπάρχουν άνθρωποι που πενθούν τη δική μας απουσία.

Η πλειονότητα των ανθρώπων που μεταβιβάζουν τις ενοχές βιώνει μια δυσάρεστη ζωή. Αφιερώνουμε τον εαυτό μας σε αυτούς που αγαπάμε, ωστόσο εκείνοι δεν το εκτιμούν. Ένας τρόπος για να τους βοηθήσουμε είναι να μάθουμε να τους αφήνουμε πίσω, διότι πολλές το προσωπικό κόστος που πληρώνουμε για να τους κρατήσουμε κοντά μας είναι ανυπολόγιστο. Ένα αντίο δεν είναι απαραίτητα μια απώλεια, ίσως είναι και μια νέα αρχή ενός ομορφότερου κεφαλαίου της ζωής.

Μη φοβάστε να πείτε αντίο, δεν σημαίνει το τέλος της ωριμότητας. Δε σημαίνει ότι ένας δεσμός που είχαμε βασιζόταν σε άλλα κίνητρα. Όσο ωριμάζουμε, αλλάζουμε και επιλέγουμε νέα μονοπάτια ζωής. Μερικές φορές, αυτά τα μονοπάτια ίσως είναι παράλληλα  με τα μονοπάτια των αγαπημένων μας, αλλά κάποια στιγμή ενώνονται. Εκείνη τη στιγμή, εμείς πρέπει να τους αφήσουμε πίσω μας, να φύγουν. Τώρα, είμαστε πλέον γεμάτοι γνώση, μην ξεχάσετε ότι ποτέ δεν είστε μόνοι. Όλοι βιώνουμε στενοχώριες, δυστυχίες, μοναξιά, απώλεια πίστης. Ταξιδεύουμε με το ίδιο καράβι, παίζοντας το ίδιο παιχνίδι. Η διαφορά είναι ότι  αν και πλέουμε σε διαφορετική θάλασσα, κι όμως έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ίδια τέρατα.

Κείμενο – Απόδοση Λ.Τ.   Εικόνα: Didier Lourenco

share24.gr / Spirit Alive

Για περισσότερα νέα σχετικά με Ψυχολογία & Αυτοβελτίωση κάντε like στην σελίδα στο facebook

Κάθε αναδημοσίευση ολική η μερική σε άλλο ιστότοπο θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας και σύνδεσμο (link) στο άρθρο, καθώς και στη σελίδα Spirit Alive στο facebook επίσης με ενεργό σύνδεσμο. Σε κάθε άλλη περίπτωση η αναδημοσίευση απαγορεύεται. Κάθε αναδημοσίευση σε έντυπο μέσο απαγορεύεται.